Deur dineetje
Viefentwîntjig jaor woor Zjef al bi-j de gemeindje
en hae dinneerdje daovör mét de vraw, waat meindje!
Hae ging noeëts, noeëts êrges mét zien Lieske haer,
want hae woor ‘ne verschrikkelik zunige baer.
Al wiên slurpendj zote bang roond te lore
enne kelners dachte: Och God, waat toch e paar bore.
Hae zoot êrg onwinnig en zag zaocht mét ‘nen hik:
“Kiek dao Lies, dae pudding, dae stieët inne fik!”
“Stil kaof,” zag Lies kwaod, “drînktj neet zoeëvöl wiên,
det hétj flambieëre, mer det és vör eur femiêlie te fien!”
Nao ‘t aete brachte d’n ober enne gerânt de raekening gaw
en dae Zjef veel van ‘t bedraâg bekans oonger de taofel flaw.
“Hejje nog wînse?”, vroge toen di-j twieë hieëre.
“Jao,” zag Zjef, “kujje de raekening neet flambieëre?”
